یادداشت 𝒜𝗅︎𝗅︎𝗂𝗌𝗈𝗇︎

        ۱۹۸۴ از اون کتاب‌هایی‌ست که وقتی می‌خونی، دیگه هیچ‌وقت مثل قبل به دنیا نگاه نمی‌کنی. اورول جهانی ساخته که تاریک، خفقان‌آور و بی‌رحمه؛ جایی که حتی اندیشه‌ها هم زیر نظرند و آزادی به یک رویا تبدیل شده.

خواندن این کتاب حس عجیبی به من داد؛ هم ترس، هم غم، و هم یک بیداری عمیق. ترس از اینکه انسان‌ها ممکنه واقعاً روزی در چنین دنیایی زندگی کنن؛ غم از اینکه عشق، حقیقت و فردیت، همه زیر پای قدرت له می‌شوند؛ و بیداری از اینکه باید قدردان آزادی باشیم و ازش محافظت کنیم.

داستان وینستون و جولیا، با همه‌ی مقاومت و عشق‌شون، در نهایت مثل فریادی خاموش در تاریکی مچاله می‌شه. همین پایان تلخ بود که قلبم رو لرزوند و باعث شد بیشتر از همیشه به شکنندگی امید و آزادی فکر کنم.

برای من، ۱۹۸۴ فقط یک رمان نبود؛ یک هشدار بود. هشداری از آینده‌ای که شاید اگر حواس‌مون نباشه، خیلی نزدیک‌تر از اون چیزی باشه که فکر می‌کنیم.