یادداشت راضیه بابایی

        امیر علی نبویان در  مقدمه نوشته است برایش جالب بوده علت  تفاوت آرا و سلایق  اهالی دهه پنجاه و شصت را با هفتاد  بفهمد.اینکه چرا  شکاف بزرگ  بین متولدین این دهه‌ها شکل گرفته است. و بعد هم می‌گوید  دوست دارد این فاصله را کم کند تا این چند نسل به هم نزدیک شده و فضای گفتگو و هم اندیشی داشته باشند. 
در نهایت هم  عنوان کرده اگر مخاطبین دهه هفتادی یا هشتادی با امیر علی احساس نزدیکی کنند،به آنچه می خواسته،رسیده است.
به عبارتی نویسنده در تلاش بوده که ثابت کند این عبارات روشنفکرانه که همدیگر را درک نمی کنیم و نمی فهمیم! زیاد محلی از اعراب ندارد و اگر وارد جزئیات زندگی هر نسل شویم می بینیم که چه قدر شبیه هم هستیم.
به این گزاره  فکر کردم که چطور باخواندن داستان‌های طنز از یک سری  آدم می توان آنها را فهمید. نتیجه این بود که پیدا کردن تشابه در آدم‌های اطرافمان و کشف  شبیه مشکلات ما  و دیدن عادت‌های رفتاری شبیه دور و بری های ما کمک می کند سر تکان دهیم و تایید کنیم که هم دردیم.
و به قول نویسنده تازه باب گفتگو باز می شود.
پس خواننده ‌های جوان عزیز،اگر خواستید این کتاب را بخوانید حتما راستی آزمایی بفرمایید که حرف نویسنده را فهمیده‌‌اید یا نه.چون منِ نگارنده یک دهه شصتی هستم و تقریبا روزگار امیر علی را تجربه کردم.
کتاب سی داستان کوتاه طنز دارد که ابتدا در برنامه رادیو هفت خوانده شد و سپس به شکل کتاب در آمد.
متن کتاب کمی سخت خوان است.نه این ادبی باشد یا خیلی واژگان غریبه داشته باشد ،بلکه نحوه‌ی گفتن مطالب راست و صاف و مستقیم نیست و پیچیدگی های استعاری و کنایی دارد.
اما وحشت نکنید.فقط گفتم  در جریان باشید.
از هیچ کدام از داستان‌ها از شدت خنده روی زمین نیوفتادم  ولی شخصیت پردازی ها و موقعیت‌های طنز ش  را دوست داشتم.
خلاصه که یک کتاب معمولی بود.برای موافقی که نی خواهید بادی به کله‌تان بخورد و افکار عمیق بیرون بیایید گزینه خوبی است