یادداشت احمد رضائیان

        دهه اول محرم امسال را مهمان «حسینِ علی» اثر استاد م.مؤید بودم؛ و الحق که چه میزبانی!
کتاب سرتاسر متن پارسی است -به جز اسامی و اماکن- که در نوع خودش بی‌نظیر است، هم توانایی و هنر نویسنده را می‌رساند و هم جلوه‌ای است از انعطاف بی‌حد و مرز زبان شیرین پارسی. خود نویسنده در صفحه ۵ کتاب می‌گوید: «گفتار ایرانی برگزیدم و بدان کوشیدم بر این پندار که ایرانی بر خاندان بگریم که خاندان خود با ما پارسی گفتند و شنفتند ...چه، همه زبانها می‌دانند و ناخوانا چونان خوانا می‌خوانند.»
.
از لحاظ متن، کتاب تکه‌تکه و در حدود ۱۳۰ قطعه است که از مرگ معاویه لعنت الله علیه شروع می‌شود و تا ظهر عاشورا و شهادت حسینِ علی صلوات الله علیه ادامه پیدا می‌کند.
از لحاظ منابع و مآخذ، کتاب رویکرد تدوینی دارد و ماجرای هر قطعه را از چند منبع روایت می‌کند که اکثراً جزو منابع معتبر و دست‌ اول است.
البته ناگفته نماند، فارغ از متن دقیق تاریخی، نویسنده به قدری زیبا روایت کرده که خودش یک پا مجلس روضه است و گریه امان نمی‌دهد پیوسته خواندنش را...
.
حیف کتاب به این زیبایی و شیرینی که مهجور است، حیف!
.
یک‌جایی از کتاب، در پانوشتی از قول ملک الشعرای بهار نوشته است: «و جای افسوس است که باید جملات تمام‌پارسی را برای فهم عامه فارسی‌زبانان به عربی ترجمه کرد.»
این جمله خیلی غم داشت...