یادداشت مهدی

        خلاقیتِ نویسنده در سال ۱۳۱۳ خورشیدی خیلی جالبه. من در کودکی و نوجوونی چند داستانِ علمی-تخیلی از ژول‌ورن و آیزاک آسیموف خوندم و تا حالا گرایشی به مطالعهٔ این گونه نداشتم.
حالا شاید به دلیل قرنطینهٔ این روزها و اخبارِ ناامیدکننده‌ای که افسرده‌مان کرده، خوندنِ هم‌چه ژانری رو مزمزه کردم. و باید بگم لذت بردم. سرگرم‌کننده بود.
به‌عنوانِ فان، جالب بود. ولی اگه بخوام جدی‌تر از فان و تفریح درباره‌ش نظر بدم، جای نقد داره.
سیرِ منطقیِِ داستان خوب شکل نگرفته و داستان‌پردازی‌هایی که حولِ محورِ مرده‌های زنده شده می‌تونست مطرح بشه، سست و آبکی‌یه. و به‌خصوص پایانِ رمان، خیلی یه‌هویی و عجله‌ای و خامه.
شخصیتی که از رستم مطرح کرده هم بسیار بدوی و نامطلوبه. اگه نویسنده‌ای غربی چون‌این تصویری از رستمِ دستانِ ادبیات ارائه می‌داد، چه واکنشی در ما برمی‌انگیخت؟

من نسخهٔ موبایلیِ رمان رو از فیدیبو مطالعه کردم. در پایانِ کتاب نقدی از مرحوم جمال‌زاده وجود داره که جالب بود؛ و نیز نقدی از مرحوم نیما یوشیج که والا ازش چیزی سر درنیاوردم!

شرحی خودنوشته از نویسنده، دربارهٔ ماجرای نوشتن و انتشارِ این قصه وجود داره که جذابه. واقعاً جای هم‌چه قصه‌گویی‌های پاورقی در روزنامه‌های این‌روزها خالیِ خالی‌یه.