یادداشت ریحانه شهریاری

        چمدان های باز به قول خود نویسنده روایت هایی است از زندگی مهاجران در آمریکا. البته بیشتر روایت یک ایرانی مهاجر
در یک کلام این کتاب بوی غربت و تنهایی میداد.

نیمه اول کتاب رو با اخم و در حالت سرگردان پیش رفتم چونکه نمی‌فهمیدم موضع نویسنده بالاخره نسبت به آمریکا، ایران، سنت، مدرنیته و نظیر اون چیه. البته تا حدی مشخص بود نویسنده سعی داره یک سری اتفاقات رو فقط نقل کنه اما تناقضاتی پیش میومد. مثلا کلی خاطره تعریف میشه از بی عدالتی نسبت به رنگین پوستان در آمریکا و شنیده نشدن اونها یا دستگیری بعضی هاشون بعد از سخنرانی های اعتراضی، بعد از آن طرف نویسنده بارها از آمریکا به عنوان مهد آزادی بیان!! یاد می‌کنه.
یا در بخش های متعدد کتاب از سنت ایران و دلبستگی خودشون نسبت به اون بحث میشه و در جای دیگه شکستن چهارچوب های قدیمی و سنتی رو پسندیده قلمداد می‌کنه.

البته منظور من درست و غلطی بحث نیست، منظور اینه که مخاطب نسبت به موضع کتاب و نویسنده گیج میمونه.

بعضی موضوعات و مباحث ممکنه قابلیت بازگوشدن به نحو خنثی رو داشته باشن اما چنین کتابی که مخلوطی از مباحث سیاسی، عاطفی و تحصیلی است، نمی‌تواند خنثی باشه.

البته از نویسنده بابت نوشتن فصلی با عنوان غرب زدگی تشکر میکنم که تا حدی موضعش رو بیان کرد و نیمه دوم کتاب رو خوش خوان تر.

نویسنده در نوشتن متون ادبی و شاعرانه و پر استعاره مهارت دارد اما این مدل نوشتن حداقل من رو وارد فضای آمریکا نکرد. یعنی غرق در کتاب و توصیفاتش نمی شدم.

نویسنده به وضوح علت آمدنش به آمریکا رو امکانات پیشرفته بیان میکند، اما از فرهنگ ایران به نیکی یاد میکند و انتخاب نهایی او برای زندگی اش آمریکاست. این محوشدگی در تکنولوژی بلایی است خانمان سوز که به جان ما ایرانی ها افتاده.
در این کتاب بارها برایم سوال پیش می آمد، اگر امکانات اینجا برای تحصیل ضعیف است پس همه برویم نزد امکانات قوی؟ حالا که رفتیم چون شرایط کشورمان مناسب و آماده برای ما با آن تحصیلات نیست برنگردیم؟ پس چه کسی قراره برای امکانات کشور تلاش کنه و آن رو ارتقا بده؟ ارزش واقعی چیه؟ نفع شخصی همواره در اولویته؟

📊ارزیابی کلی:
این کتاب بیشتر از اینکه حالت سفرنامه داشته باشه، حاوی اطلاعات سیاسی و دینی است. البته نکات ارزنده ای در اون وجود داره که امتیاز بالایی بهش میدم. اگر به مباحث بین الملل علاقه دارید پیشنهادش میکنم👍🥈