یادداشت مسیح ریحانی

        چه چیز مانع می‌شود که بنشینم و در انتظار مرگ بمانم؟
آه... ای آملی نوتوم دوست‌داشتنی!

هربار مطالعه‌ی اثری از نویسنده، مرا سرشار از ذوق و هیجان می‌کند چرا که مطمئنم سلسله اتفاقاتی پیش‌بینی‌ناپذیر در انتظار من است.
«ریش آبی» سومین کتابی است که پس از جنایت کنت نوویل و آرایش دشمن از نوتوم خوانده‌ام.
فضای معماگونه با مکالمات عجیب و غریب بین شخصیت‌های داستان از مشخصه‌های آثار او است.

کتاب در رابطه با دختر جوانی است (ساتورنین) که به دنبال محل اقامتی برای خود در پاریس می‌گردد؛ به همین دلیل به دیدار صاحبخانه‌ای می‌رود که اتاقی را در خانه‌اش برای اجاره در روزنامه آگهی کرده است. صاحبخانه (دُن المیریو نیبال ای میلکار) مرد اسپانیایی ۴۴ ساله‌ای است که مدعی است بیش از ۲۰ سال است که از خانه‌اش بیرون نرفته است و مستاجر او می‌تواند در تمام بخش‌های خانه تردد نماید؛ بجز تاریک‌خانه‌ی او. پس از این است که خواننده در هزارتوی خانه با دختر جوان همراه می‌شود تا سر از راز تاریکخانه‌ی ممنوعه در بیاورد.