یادداشت ابراهیم شجاعت

        مهم ترین اصل در انجام امور اجتماعی و حتی بعضاً شخصی، انجام کار در یک گروه است. کاری که در گروه و با همراهی و همکاری سایرین انجام شود دارای مزایا و خیر هایی می باشد که در کار های انفرادی نمی توان ردپای آن ها را دید. خداوند حکیم در آیه شریفه #عصر پس از آن که انسان را از خسران دنیا با خبر می کند می فرماید« إِلَّا الَّذِينَ آمَنُوا و َعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ و َتَوَاصَوْا بِالْحَق ِّو َتَوَاصَوْا بِالصَّبْر»؛ در حقیقت خداوند در این آیه شریفه راه سعادت را ایمان به خداوند و انجام صالحات می داند و تکمیل کننده آن دو را توصیه و اشاعه آن به دیگران می داند و این خود تاکیدی موکد بر انجام کار گروهی است.
امروزه در ادبیات دینی رایج ما مدلی از کار گروهی شکل گرفته است که از دیرباز نیز بر آن تاکیدات فراوانی بوده است و آن را #کار_تشکیلاتی می گویند. مدلی که هنوز به اوج و بلوغ خود نرسیده است و با این حال چاره گشایش گره های کور بسیاری در سال های پیش و پس از انقلاب بوده است و نعمات زیادی را با خود به همراه داشته است.
متاسفانه کتاب هایی که در این زمینه نوشته شده است، نه به لحاظ #کمی و حتی #کیفی در وضعیت مطلوبی قرار ندارند. با این حال یکی از کتاب هایی که در این زمینه در چند سال اخیر با استقبال خوبی روبرو شده است، کتاب #کار_باید_تشکیلاتی_باشد است که انتشارات شهید کاظمی آن را با جمع آوری سخنان حضرت آقا پیرامون این مهم، تهیه و تنظیم کرده است و از سطح کیفی متوسطی برخوردار است.
احتمالا خواندن بخش هایی از این کتاب برای آغاز یک #کار_تشکیلاتی لازم باشد.