یادداشت سمانه رحمدل

        از آن دست داستان‌هایی که به پایان‌بندی‌اش بیش از حد وابسته است. در واقع بدون غافلگیریِ پایانی، یک مقدار متمایل است به معمولی بودن.  فصل پایانی نه اینکه فقط تکان‌دهنده باشد،  بلکه کلا ساختار داستان را در ذهن خواننده تغییر می‌دهد. خب این هم یک سبک داستان‌گویی است، و من دوست دارم؛ چون پایان‌بندیِ پدر-مادر دار،  هنری است که هر کسی از آن بهره نبرده.