یادداشت مرضیه جلالی

        یکی از آن هزار دلیلی که قلم نادر ابراهیمی را ستایش می‌کنم، این است که او مبارزه را عرصه‌ای مردانه نمی‌بیند و به سر زنان برای ورود به میدان جهاد منت نمی‌گذارد و در قلمش زوجیت را می‌توان دید. نادر ابراهیمی خانواده را، زن را و مرد را سیاسی  ترسیم می‌کند و نظام خانواده در قلم او خرجِ تقویت میدان مبارزه می‌شود، شخصیت‌هایش هر کدام نقش خود را دارند و اثر گذارند، زنان داستانش اگر لازم باشد تفنگ به دست می‌گیرند و به جامعه قوت می‌دهند و نادر ابراهیمی این واقعه را آنقدر معمولی روایت می‌کند که انگار اتفاقی متداول است نه خرق عادت، که واقعا هم حق با اوست و این تصویر همان چیزی است که باید باشد و در نهایت او  شعار نمی‌دهد و انسان را می‌شناسد، قلمش تظاهر ندارد، خالصانه  می‌نویسد و هویت دارد؛ شاید بتوان گفت مجموع این‌ها نادرابرهیمی را بی‌نظیر کرده.