یادداشت نعیمک

        هنوز هم نمی‌فهمم این داستان چی به چیه! اینکه حرفش چیه! حتی برایم حس ناخوشایندی دارد. کتاب را برای تصویرسازی‌اش خریدم. با اینکه به نظرم ریشه در تصویرسازی‌های ترسناک دهۀ شصتی دارد اما قلم و رنگ‌گذاری فراهانی برایم خیلی جذاب است. در کتاب دیگرش که «خانه‌ها» از سری مرغک کانون است هم تصویرگری‌اش جالب بود. با اینکه همه چیز رنگی است برای من هر صفحه‌اش تلخ بود. نه لزوماً به دلیل گم شدن لی‌لی، بلکه انگار داستان و تصویر در کنار هم می‌خواهند یک تجربۀ «کانون»ی به من بدهند. تجربه‌ای که اغلب در فیلم‌های کانون پرورش در دهۀ شصت و هفتاد داشتیم و همه‌چیز یک بدبختی خاصی درونش داشت حتی وقتی داشتیم از خوشی می‌گفتیم. انگار می‌توانم بگویم که کتاب نه این است و نه آن است و نه... یعنی می‌توانم بگویم چی می‌خواسته باشد احتمالاً و نیست؛ نهایتاً حتی بین کتاب‌های ایرانی هم چیزی برای من نداشت و بدون تعارف برایم کتاب خوبی نیست.