یادداشت فهیمه

        جرمی، خبرنگار بخش جنایی روزنامه ای در شهری نه چندان بزرگ در کانادا، دل زده از کثافت و فشار کار، در پی تلفنی تهدیدآمیز، کانادا را به مقصد پاریس ترک می کند. بعد از حدود یک ماه پرسه زدن بی هدف در شهر، یک شنبه ای زمستانی و ملال آور پا به کتابفروشی شکسپیر و شرکاء می گذارد و به مهمانی چای دعوت می شود: دیداری غیرمعمول و خوشایند.
در شکسپیر و شرکاء همه جا مملو از کتاب است: اتاق ها، راهروها، ... و حتی دستشویی. بیشتر آدم ها عجیب و غیرعادی هستند. عده ای در حال آشپزی هستند و تخت خواب ها... همه جا تخت خواب است... شکسپیر و شرکاء یک سرپناه است. جرجِ 86 ساله، صاحب کتابفروشی به آدم ها اجازه می دهد مجانی در کتابفروشی زندگی کنند. جرمی که یک ماه بی هدف دور خودش چرخیده و پولش ته کشیده، ساکن کتابفروشی می شود. 
در کتابفروشی همه چیز آشفته و به هم ریخته است و مغازه با کم ترین میزان سازماندهی کار می کند. ساعات رسمی کار مغازه از ظهر تا نیمه شب است، اما بیشتر روزها جرج زودتر مغازه را باز می کند تا جمعیت مشتاق داخل بیایند. ساکنان مغازه می بایست صبح ها قبل از اینکه مشتریان از راه برسند از تخت بیرون بیایند تا کارتن های کتاب را برای نمایش در پیاده رو بیرون ببرند و زمین ها را جارو بزنند. به غیر از آن، جرج می خواست همه روزی یک ساعت در کارها کمک کنند، چه این کمک مرتب کردن کتاب ها باشد، چه شستن بشقاب ها، چه انجام کارهای نجاری کوچک. همچنین جرج در حرکتی ایده آلیستی از تک تک ساکنان مغازه خواسته بود روزی یک کتاب از کتابخانه ی شکسپیر و شرکاء بخوانند. 
جرج یک پیرمرد 86 ساله است، با رفتارهای مقتصدانه ی افراطی. مثلاً چوب و قفسه های آشغال های همسایه ها را بازیافت می کند یا به استفاده از مواد پاک کننده ای که در سوپرمارکت ها پیدا می شود تن نمی دهد و در عوض از آب سرد و روزنامه های کهنه استفاده می کند. وضعیت بهداشتی کتابفروشی به شدت ناخوشایند است. علاوه بر این، جرج همیشه عادت دارد فرانک ها را دسته دسته بین کتاب ها بچپاند یا آن ها را زیر بالشش قایم کند. یک بار مخفی گاه مورد علاقه اش را در حالی پیدا می کند که موش ها اشغالش کرده اند. آن ها دسته های اسکناس های دویست فرانکی را ریز ریز کرده بودند تا لانه ای بسازند که بیش از سه هزار دلار می ارزید. جرج شانه بالا می اندازد و می گوید خوب است که کتاب ها را نخورده اند. سرقت نیز یکی از مشکلات دایمی کتابفروشی است، چون بی دقتی جرج در پول نگه داشتن باعث شهرت قابل توجه جرج در بین مجرمان محلی شده است. اما انگار جرج با تکه کلام "ببخش آن چه را می توانی، بگیر آن چه را لازم داری" از این هرج و مرج نگران نیست. تنها چیزی که جرج را نگران می کند این است که اگر اتفاقی برایش بیفتد، زنش کتابفروشی را به ارث می برد و در عرض یک ثانیه می فروشدش -زنی که در 68 سالگی با او ازدواج کرده- با در نظر گرفتن خاطرات بد زنش از کتابفروشی، جرج مطمئن است احتمالا تنها کاری که او می کند، فروختن کتابفروشی به کسی است که بالاترین پیشنهاد را می دهد. در واقع ممکن است شکسپیر و شرکاء به یک هتل لوکس تبدیل شود...

+ به گفته ی نویسنده کتاب تا جایی که فعلا امکان دارد به حقیقت نزدیک است. 

++ پیشنهاد می کنم بخوانید.

+++ عجیب ترین قسمت کتاب اینجاست:
"در آن دوران کیف های لویی ویتون به شکلی غیرقابل درک در کشورهایی مثل کره و ژاپن محبوبیت پیدا کرده بود. به علاوه در این کشورها قیمت کیف ها چند برابر قیمت فرانسه بود و میزان عرضه ی آن ها هم محدود. برای گردشگرهای آسیایی بسیاری که به پاریس آمده بودند این موضوع مساوی بود با سر زدن به مغازه ی لویی ویتون برای خریدن کیف به قیمتی یک چندم قیمت آن در کشور خودشان، یعنی فقط چهار یا پنج هزار فرانک برای یک کیف با اندازه ی معمولی. پیچیدگی قضیه این جا بود که ظاهرا لویی ویتون تمایل چندانی به فروختن کیف هایش به آسیایی های پاریس نداشت. نظریه ی من این بود که کمپانی لویی ویتون نمی خواست تصویر خود را به عنوان یک مارک لوکس اروپایی خدشه دار کند، برای همین به دست آوردن محصولاتش را برای بعضی مشتری ها سخت می کرد. هر روز بعدازظهر، در مقابل تمام بوتیک های لویی ویتون، صف طولانی مردم دیده می شد که منتظر بودند به آن ها اجازه دهند وارد مغازه شوند و بیش تر این افراد اصل و نسب ژاپنی یا چینی داشتند. نه تنها آن ها را مجبور می کردند ساعت ها بیرون مغازه منتظر شوند، بلکه دیده بودم که وقتی داخل می روند، فروشندگان با آن ها مثل ویروس برخورد می کنند، از لهجه هایشان گله می کنند و به آن ها اجازه می دهند تنها دو چیز بخرند، یک کیف دستی و یک کیف پول.
و این در حالی بود که وقتی اروپایی های خیلی پولدار می خواستند از لویی ویتون خرید کنند برایشان وقت ملاقات خصوصی تعیین می کردند، و اگر سفیدپوست و به اندازه ی کافی شیک پوش بودی، می توانستی صف را رد کنی و هر چه که می خواهی بخری. در نتیجه ی این تبعیض، بازار سیاه آشفته ای پدید آمده بود. واسطه ها به کسانی مثل من پول می دادند تا به بوتیک ها نفوذ کنیم و برای مشتریان شان کیف های لویی ویتون بخریم..." 

++++ آقای اولد فشن فوق العاده -علیرضا امکچی- در وبلاگش یک سری پست (عکس) داشت از شکسپیر و شرکاء. از همان موقع در مورد این کتابفروشی کنجکاو بودم. دخترخاله ها که راهی پاریس شدند، تنها درخواستم عکس یادگاری با شکسپیر و شرکاء بود :)
image: <img src="http://i65.tinypic.com/2isidfr.jpg" width="400" height="300" alt="description"/>