یادداشت zed_bml

        دو سالی میشد که سه جلد کتاب از استاد حائری شیرازی در کتابخانه‌ام داشتم ولی نخوانده بودمشان. تا زمستان سال گذشته که این کتاب را هدیه گرفتم و از بین چهار جلدی که حالا از ایشان داشتم، نمی‌دانم چرا برای ورود من به دنیای کتاب‌هایشان قرعه به نام این کتاب افتاد که البته انتخاب مناسبی نبود! کتاب شرح دو حکمت ۱۴۷ و ۲۵۲ از نهج البلاغه است. برای من کمی سخت خوان بود. از آن کتاب ها که فقط در سکوت و با تمرکز بسیار باید خوانده شوند و با این حال باز هم احتمالا چند دفعه‌ای حین خواندن خط کلام را گم می‌کنی و مجبور می‌شوی برگردی عقب‌تر و دوباره بخوانی. کمی هم آشفتگی و پراکندگی در سیر مطالب کتاب هست که شاید خاصیت سخنرانی است اما برای من خوشایند نبود. (کتاب در واقع متن پیاده شده ی سخنرانی ایشان است)
در شرح حکمت دوم که مربوط به بیان علل تعدادی از واجبات الهی است، بعضی فرازها توضیح زیادی داشتند که باعث میشد موضوعات مختلفی هرچند کمی بی ارتباط با اصل حکمت به کلام راه پیدا کنند و در مقابل برخی دیگر از فرازها که از نظرم اتفاقا جای شرح بیشتری داشتند، ناقص مانده بودند.
خواندنش را توصیه می‌کنم اما ، ۱:نه به همه، ۲: بعد از کمی آشنایی با شیوه بیان استاد حائری شیرازی.  من در حین خواندن این کتاب، سری هم به کتاب نماز از ایشان زدم تا کمی بیشتر با شیوه بیانشان آشنا شوم و با این کتاب بهتر ارتباط بگیرم.