یادداشت فاطمه سادات مظلومی

        شاید کتاب را بخاطر این قسمتش انتخاب کردم تا در شرایط امروز، در میانه‌ی آتش‌بس جنگ ایران و اسراییل بخوانم:
"من سال‌های جنگ ایران و عراق یادم است اما بعد از انفجار دیروز فهمیدم واقعاً چیزی از جنگ نمی‌دانم. تنها باری که هواپیماهای عراقی به رشت رسیده بودند بمبی در محله‌ای حاشیه‌ای انداخته بودند و گودالی که محل اصابت بمب بود تا سال‌ها بعد که پرش کردند جزء جاذبه‌های توریستی رشت بود. فهمیدم جنگ برای من همیشه چیزی توریستی بوده و برای همین حالا این‌جایم: کسی که جنگ را واقعاً فهمیده باشد همچین‌کاری نمی‌کند"
جملاتش را می‌شود امروز هم به نحوی در تحلیل رفتار بعضی‌ها و نسبتشان با جنگ ۱۲روزه هم به کار برد!
کتاب مجموعه روایت‌های مردی است که به هنگام کودتا در استانبول، به هنگام جنگ داعش در سوریه و به هنگام اغتشاشات تیر۷۸ در تهران بوده است!
اما کتاب، کتاب جنگنویسی نیست... روایت‌هایی هم از فرانسه و ایتالیا و هلند دارد که هرکدام به نحوی به غذا و خوراکی پیوند می‌خورد!
دوست دارم کتاب را توصیه کنم به سبب قوی بودن جستارها و تسلط فوق‌العاده‌ی نویسنده بر دایره‌ی لغات وسیعش که به خوبی هرچه را در سرش دارد، می‌تواند به کلمه و تصویر تبدیل کند
اما شرم دارم از توصیه‌اش به سبب خودافشاگری‌های بیش از اندازه‌ی لازم که یکجا از اوردُز کردن با داروی دِکسترومتورفان پی نوشته و چند صفحه بعد از علف‌کشیدن در کافه‌ای در آمستردام
و البته قلم بی‌پروا و بی‌نزاکتِ نویسنده‌ که از هیچ فحش و توصیفات خارج از چارچوبی دریغ نکرده است جوری که گاهی حس می‌کردم کسی که کتاب را برای مجوز دادن می‌خوانده، نابینا بوده، یا نمی‌فهمیده هسته‌ی جستار واقعیت است نه خیال!