یادداشت حیدر عبداله زاده

        رمان «جنگ و صلح» اثر لئو تولستوی، تنها یک داستان تاریخی نیست؛ روایتی ژرف از زندگی، عشق، مرگ، قدرت و معنای انسان بودن است.

در این شاهکار، تولستوی نشان می‌دهد که تاریخ را نه ژنرال‌ها، بلکه انسان‌های عادی با انتخاب‌ها و رنج‌هایشان می‌سازند. جنگ، چهره‌ی بیرحم و بی‌رحم بشر است؛ اما در دل همان ویرانی، عشق، رشد و آگاهی جوانه می‌زند.

شخصیت‌هایی مانند پیر، ناتاشا و آندری، آینه‌هایی از جست‌وجوی انسان برای معنا هستند. تولستوی با نگاهی انسانی و فلسفی، می‌گوید:
صلح، نه در پایان جنگ، بلکه در دل فهم عمیق از خویشتن آغاز می‌شود.

این کتاب، دعوتی است برای تفکر، صبوری و دیدن عظمت روح انسان در طوفان تاریخ.