یادداشت سید حسن عمادی

        دعای عرفه با ترجمه‌ی سید مهدی شجاعی
پنجمین کتاب از مجموعه‌ی «نیایش‌ها و زیارت‌ها» (زیارت عاشورا، دعای کمیل، دعای افتتاح، زیارت امام رضا (ع)، دعای عرفه، دعای ندبه، مناجات شعبانیه، زیارت جامعه کبیره، دعای مکارم الاخلاق)

به نظرم با کمک ترجمه‌ی شیرین و خواندنی آقای شجاعی میشه از این متون مقدس چند برابر بهره برد.

چند ویژگی برجسته‌ی این مجموعه:
- ترجمه‌ی روان و به‌روز، به جای ترجمه‌های تحت‌اللفظی یا سخت و لغتنامه‌ای؛
- پیوستگی عبارات، طوری که میشه متن فارسی رو از اول تا آخر خوند بدون اینکه سررشته‌ی مطلب از دست در بره؛
- بیان ادبی و لطیف که بازتاب کلمات شیرین ائمه است؛
(- و جمله جمله کردن متن عربی که خواندن متن عربی رو هم شیرین می‌کنه)

آقای شجاعی در این مجموعه یه استاندارد جدید برای ترجمه‌ی متون دینی ایجاد کرده. و طبق همون استاندارده که یه ستاره کم دادم.
مترجم در این کتاب، کمتر از کتابای دیگه‌ش تونسته ساختار معنایی دعا رو منتقل کنه. البته این برمی‌گرده به «فرازبندی» خاص دعای عرفه!

مثلاً تو زیارت امین الله، میشه هر جمله (۶-۷ کلمه) رو یک «فراز» مستقل دونست و جداگونه روی تابلو نوشتش؛
تو دعای کمیل، میشه هر بند/پاراگراف (۴-۵ جمله) رو یه فراز درنظر گرفت؛
ولی شاید واحد فرازبندیِ دعای عرفه، صفحه باشه. چون هم جملات بلندی داره (مثلاً اون بخش معروف که به عضوهای مختلف بدن اشاره میشه، همه‌ش یک جمله‌س که ۱۸۰ کلمه یا با حساب دقیق‌تر، نزدیک ۲۴۰ کلمه داره) و هم خیلی جاها چند بند شُکر می‌کنن که آخرش یک خواسته‌ی مشخص داشته باشن، بعد وارد سرفصل بعدی میشن.
اما در ترجمه، همچین پیوندی بین بندها احساس نمیشه.

تکرار می‌کنم که این نکته، در مقایسه با بقیه‌ی ترجمه‌های همین مجموعه‌س که نکته‌ی منفی حساب میشه. وگرنه این کتاب در مقایسه با عمده‌ی ترجمه‌ها -که هر جمله‌ش از جمله‌ی بعد جدا افتاده- منسجم حساب میشه و حداقل هر بندش یه اتحاد و انسجام شکلی داره.