یادداشت اُمِّ عَلی

        با خواندن این کتاب سرشار از احساس غرور شدم و به اینکه با زنان غیوری همچون خانم آباد هم وطن هستم افتخار کردم.
البته با تمام وجود به صبر و شهامتشان غبطه خوردم و مدام خودم را در موقعیت های هراس انگیز و رقت باری که توصیف می کردند  ترسیم و با خودم فکر می کردم اگر من به جای ایشان بودم چه تصمیمی می گرفتم؟
از خانم آباد ممنونم که زینب وار خاطراتشان را روایت کردند و ما را از خباثت دشمنان دونمان مطلع کردند و بر نفرتمان افزودند.
بعد از خواندن این کتاب  شاید بهتر بتوانم با ترس هایم مواجه شوم و  در موقعیت های سخت زندگی صبوری کنم.
با تمام شدن کتاب دلتنگشان می شوم و تلاش می کنم با یاد مقاومت های بی نظیر ایشان در راستای سرافرازی پرچم جمهوری اسلامی ایران مجاهدت کنم.
 خانم آباد و خواهر های آزاده ایشان باید به نوجوانان و جوانان ایران عزیز شناسانده شوند و بار این مسئولیت را بر شانه هایم احساس می کنم...