یادداشت

        این کتاب در مورد کمیابی‌ست. کمیابی یعنی از هر منبعی به اندازه‌ای که فکر می‌کنید باید داشته باشید، ندارید. این منبع می‌تواند پول، وقت، روابط اجتماعی و یا موارد دیگر باشد.
نویسندگان اول به تنها مزیت کمیابی اشاره می‌کنند -افزایش تمرکز- و بعد معایب کمیابی را تشریح می‌کنند که از جمله می‌توان به تسخیر ذهن، کاهش پهنای باند (ظرفیت ذهنی)، تونل‌زنی (غفلت از سایر کارها) و ... اشاره کرد. سپس نشان می‌دهند که کمیابی چگونه باعث ایجاد حواس‌پرتی می‌شود، نحوه‌ی تصمیم‌گیری را تغییر می‌دهد، آی‌کیو را کاهش می‌دهد و ... تعدادی راهکار نیز برای کاهش اثرات کمیابی ارائه می‌دهند از جمله اهمیت داشتن ضرب‌الاجل، فضای خالی، یادآوری و خودکار کردن انجام بعضی کارها. در انتها نیز توصیه‌هایی برای برنامه‌های فقرزدایی دولت‌ها، برنامه‌ریزی سازمان‌ها و زندگی روزمره ارائه شده است.
من موقعی که کتاب را می خواندم، سه نوع کمیابی را تجربه می‌کردم: کمبود وقت و پول و انزوای اجتماعی و از این نظر مباحث کتاب برایم بسیار جالب بود، اما راهکارهایی که کتاب ارائه داده بود اصلاً موثر واقع نشد (به خاطر این موضوع یک ستاره کم کردم!). به جز این چیزی که توجهم را بسیار جلب کرد نحوه‌ی طراحی و اجرای آزمایش‌ها برای بررسی فرضیات مختلف بود. به نظرم دوستانی که به مباحث اجتماعی و اقتصادی علاقمند هستند می‌توانند ایده‌های زیادی از این آزمایش‌ها بگیرند.
ترجمه در کل خوب بود، اما من ترجیح می‌دادم معادل انگلیسی عبارات مختلف نظیر تونل‌زنی، ژانگولربازی و موارد مشابه پانویس شود.

پی نوشت: اشتباه در انتخاب عنوان کتاب چقدر بد است... اگر عنوان کتاب کمیابی بود (یعنی معادل عنوان انگلیسی) خیلی راحت می توانستم به همه توصیه اش کنم، اما با این عنوان خیلی بد، چند نفری از دوستانم دچار سوء تفاهم شدند. به علاوه فقر فقط یکی از اشکال کمیابی است، و احمق شدن هم فقط یکی از اثراتش (یک ستاره هم به خاطر این موضوع کم کردم).