یادداشت

        غربت بقیع، جلال مسجد النبی و شکوه مسجدالحرام را در  دل کلمات خال سیاه عربی  حس کردم. در صفحه‌های آخر، گزاره معروفی بود از حضرت امیر «ع»؛ که اگر  از ازل چنین چیزی موجودیت نداشت کلاهمان پس معرکه بود. جمله این  بود خدا را شناختم به شکستن تصمیم‌ها. خدای ما آدم ‌های نادان، چقدر در زندگی مان تصمیم‌های اشتباه گرفتیم و فکر کردیم خوب است و تو شکستی. چقدر تصمیم‌های اشتباهمان را شکستی و نجاتمان دادی و چقدر تصمیم‌هایی شکستی که هنوز هم که هنوز است حکمتشان را نمی‌دانیم اما  هنگام دیدن برهم خوردن معادلات کودکانه‌مان  به قدرت تو پی می‌بریم؛ و این از همه شکستنی‌های دنیا برنده‌تر است.