یادداشت زهرا ساعدی

        پی‌پی دختر بازیگوشی است که در قوانین مرسوم جامعه جای نمی‌گیرد و کارهایی می‌کند که از نظر همه عجیب است اما از نظر خودش درست است و منطق دارد.
قبلا از آسترید لیندگرن داستان امیل را خوانده بودم که او هم پسر بازیگوشی بود اما ماجراهای امیل به نظرم بامزه‌تر از پی‌پی بود. 
ضمنا نسخه‌ای که من خواندم از نشر بنفشه و ترجمه‌ی فرزانه کریمی بود.