یادداشت آروشا دهقان

        و اما جان شیفته...
درباره‌ی جلد چهارم باید بگم که نیمه‌ی دوم بهتر از نیمه‌ی اولش بود. یا بهتره بگم کتاب پایان خوبی داشت.

خب حالا بریم سراغ یک مرور کلی از این چهار جلد. 
امتیازم به مجموع چهار جلد " دو از پنج" هست.

جان شیفته از اون کتاب‌هایی نبود که به کسی پیشنهادش کنم. از اون‌هایی هم نبود که در خلوت خودم خیلی دوستش داشته باشم.
رابطه‌م باهاش جوری بود که اگر با گروه همخوانی نمی‌خواندمش همون جلد دوم رهاش کرده بودم.
کتاب شروع خیلی خوبی داشت. پایانش هم خوب و واقع بینانه بود ولی امان از اون وسط‌ها که اتفاقا بخش عمده‌ی کتاب هستند.
گفت‌وگوهای سیاسی، جنگ و رخدادهای بی‌نهایت روزمره برام جذابیتی که نداشت هیچ، خیلی هم حوصله سر بر بود.
یک جایی در اواسط کتاب متوجه شدم که دارم در ناخودآگاهم با آتش بدون دود مقایسه‌ش می‌کنم. شباهت‌هایی دارند مثل این که از زندگی یک نفر آغاز میشن و پای نسل بعدی رو هم وسط می‌کشند. شباهت‌هایی مثل عشق‌ها، فعالیت‌های سیاسی و... اما این کجا و آن کجا. همین مقایسه (که ادعا نمی‌کنم مقایسه‌ی درست و به‌جاییه) باعث شد که ادامه‌ی کتاب بیش از پیش به دلم ننشینه.

جان شیفته اصلا اونقدری که انتظار داشتم خوب نبود اما از خواندنش پشیمان نیستم چون 
یک) دوباره بهم ثابت شد که هر خیلی معروفی لزوما مطابق سلیقه‌ی من نیست و قرار نیست عاشقش بشم.
دو) ادبیات فرانسه کلا مدلی که من دوستش داشته باشم نیست و خیلی کم پیش میاد که کتاب فرانسوی بره تو فهرست دوست داشتنی‌هام.

با همه‌ی این‌ها اگر به تاریخ فرانسه علاقه‌مند باشید و اطلاعاتی هم در این زمینه داشته باشید، ممکنه جان شیفته رو بپسندید.