یادداشت

        حقیقتاً حال نکردم. جستارهای کش‌اومده‌ای که با خساست در روایت، حوصله‌ی آدمو سر می‌بردن و بحث‌های نظری حوصله‌سربر و بعضاً نادقیق. بگذریم. خیلی هم یاد گرفتم ازش که بعداً بخش‌هاییش رو در بریده‌ها به اشتراک می‌ذارم. 
در طول خوندن، با نیم‌نگاهی تاریخی هم به مباحث نگاه کردم و هی به خودم گوشزد کردم که «بابا یارو رئیس‌جمهور «چک» بوده ها». همین تن داغ کنش که در برگ‌های کتاب حس می‌شه تا حدودی اون رو از یک کتاب دقیق علمی فاصله داده و البته برای اون‌هایی که خودشون رو ملزم به کنش می‌دونن، کتاب رو جذاب کرده. به احترام انسان‌هایی مثل هاول که در هر لحظه از خشونت فاصله می‌گیرند، باقی متن رو با سکوت سپری می‌کنیم.