یادداشت شهریار شفیعی

        عموماً اشعار این مجموعه، شعرهایی برای جنگ هستند.
با استناد به مقدمۀ مرحوم سیدحسن حسینی ، در مقدمۀ کتاب وزین «گزیدۀ شعر جنگ و دفاع مقدس» ، اینک ما به لحاظ شعری در دورۀ دفاع مقدس قرار داریم. با این نتیجه، اشعار کتاب «نامت را بگذار وسط این شعر» نیز در زمرۀ اشعار دفاع مقدس قرار می­‌گیرند.
از نکات مثبت این کتاب، آشنایی­‌زدایی­‌های برخی اشعار است. در صفحۀ 20 این کتاب، سه شعر کوتاه به نام «سه اپیزود» هست که از کلمات یوسف، یونس و سلیمان استفاده شده و شاعر از پیش­‌زمینۀ ذهنی و عقبۀ تاریخی آن کلمات، آشنایی زدایی انجام داده ست.
محمدرضا شرفی خبوشان یک تیزهوشی در این مجموعه به ­کار برده که چند شعر را به زبان محاوره نوشته، و این شکستگی در زبان اشعار، که مخاطب بعد از خواندن چند شعر به زبان رسمی، شعری به زبان محاوره می­‌خواند و میزان صمیمیت و میزان برقراری ارتباط خواننده با شعر بیشتر می‌­شود.
روایت غیرخطی، به نظر من، از جمله تکنیک­‌هایی است که می­‌تواند شعر سپید را جذاب­‌تر کند. البته که مشکلی با روایت خطی ندارم؛ ولی به نظرم، کنش و واکنشی که در روایت غیرخطی بین متن و ذهن مخاطب اتفاق می­‌افتد، این روایت را جذاب­تر کرده و مخاطب را بیشتر در اندیشۀ کشف پیام شاعر و شعر غوطه­‌ور می­‌کند. یکی از نمونه­‌ها برای این نوع از روایت، شعر صفحۀ 61 به نام «بالا را نگاه می­‌کنیم» است.
و در آخر؛ با خودم بسیار کلنجار رفتم تا یک شعر کامل را به عنوان بهترین شعر انتخاب کنم که کار بسیار سختی است، انتخاب تنها یک شعر از میان این­همه شعر درخشان. از منظر من، درخشان­‌ترین اثر این کتاب، مکالمۀ چهار جانباز در شعر «تا آخر دنیا» است.