یادداشت مهدی درویش زاده

                همانطور که از اسم کتاب پیداست،با اثری مواجهیم که مخاطبینش علاقه مندان به کتاب یا همان خوره های کتاب هستند.
احسان رضایی صرفا به بیان خشک این آداب نپرداخته و هر بخش را با خاطره شیرینی از خودش ترکیب کرده که متن را جذاب تر کرده و همزاد پنداری بیشتری را از طرف مخاطب جذب خودش میکند.بخش ها اندازه مناسبی دارند و حوصله مخاطب از این بابت سر نمی رود.در کل اگر از آن دسته افرادی هستید که عشق کتابید و هر لحظه در ذهنتان با کتاب خاطراتی می سازید،این اثر احسان رضایی حس خوبی بهتان خواهد داد و در کنارش توصیه های مفیدی هم به علاقه مندان کتاب میکند که برخی از آن ها حقا  کاربردی هستند
بخشی از کتاب که راجب امانت دادن کتاب است:
"تا آن روز به کسی کتاب امانت نداده بودم.از کسی،جز کتابخانه های عمومی هم،کتاب نخواسته بودم.مواظب کتاب های خودم بودم و خدای شترهایم.صنعت نشر برای خودش خدایی داشت.من نگران همان چندتا دانه کتابی بودم که هر کدامشان برایم خاطره ای داشت و عزیز بود.اما جلو این فن آخری،کم آوردم،بدل خوردم و نتوانستم مقاومت کنم....