یادداشت Amin mousavi

        کوکورو یکی از اون کتاب‌هایی‌ست که شاید ساده به نظر بیاد، اما لایه‌های عمیقی از تنهایی، گناه، و فاصله‌گذاری‌های عاطفی رو توی جامعه‌ی مدرن ژاپن باز می‌کنه. سوسه‌کی با زبانی ملایم و در عین حال پر از ابهام، شخصیتی را به تصویر می‌کشه که گرفتار کشمکش‌های درونی و فقدان ارتباط انسانی شده.

برای من، این کتاب بیش از یک داستان، یه تجربه بود؛ جایی که هر جمله حکم یه قدم به دنیای ذهنی یک انسان پیچیده رو داره. اما شاید همین عمق و آرامش روایت برای بعضی‌ها کند و خسته‌کننده به نظر بیاد.

نقطه قوت کوکورو در پرداخت دقیق به جزئیات روان‌شناختی شخصیت‌ها و فضای ملتهب درونی‌شونه، اما ضعفش شاید همون کمبود پیش‌برندگی داستان و ابهام‌های بیش از حد باشه که خواننده رو گاهی به سردرگمی می‌کشونه.