یادداشت سهیلا صادقی

        خیلی ملیح و لطیف بود.
نویسنده به جای پرداختن به یه داستان خاص، تمرکزش رو روی شخصیت‌ها گذاشته بود. انگار وارد مغز چندتا نوجوون شدی که نمیدونن چی میخوان، چیکار میخوان بکنن و مدام درحال تلاشن برای پیدا کردن خودشون  و جا باز کردن بین بزرگسال‌ها.