یادداشت سمیرا علی‌اصغری

        از جومپا لاهیری چند داستان کوتاه خوانده بودم، یکی از دیگری بهتر. اما این کتاب (برای من حداقل)، خواندنش کسالت‌بار بود. شاید مقصود خود نویسنده همین بوده باشد؛ نمایش روزمرگی ملال‌آور از به خاطرآوردن‌های مدام زنی افسوس‌خور که دائم در حال تحلیلگری است؛ پیوسته با حسرتِ زیستن از مکان‌های اطرافش حرف می‌زند.
این زن امید دارد از رنجِ تکراری‌بودنِ زندگی رها شود ولی تغییری که او در بیرون به دنبالِ آن است، در درونش باید اتفاق بیفتد.