یادداشت

        توی همین یکی دو هفتهٔ اخیر اسمش رو شنیده بودم و چون شبِ شهادت امام سجاد بود تصمیم گرفتم بخونم! 
بیشتر در باب «نیایش» بود و به نظرم می‌تونه مانیفستی علیه غرب و مدرنیته هم باشه به این خاطر که از گمشدهٔ جامعهٔ متمدّن امروزی یعنی «عشق» صحبت می‌کنه... بسیار یادآورِ کتاب «مبانی توسعه و تمدن غرب» شهید آوینی هم بود. 
به صورت کلی، دیدگاه شریعتی در این کتاب ساختارشکنانه است چه در حوزهٔ شناخت امام سجاد (ع)، چه در حوزهٔ دعا و نیایش، چه در حوزهٔ نظام تربیتی مرسوم در جامعه و چه در ساحت مفهوم «تنهایی»! 
هنوز هم به نظرم جایِ خالیِ این نگاه به مقولهٔ دعا حس می‌شه و لااقل برای یادآوری این نکته به خودمون، خوندن این کتاب رو توصیه می‌کنم. در نهایت می‌شه گفت «کلمه» معجزهٔ عجیبیه زمانی که می‌تونه در گلوگاه تاریخیِ بعد از واقعهٔ عاشورا، به واسطهٔ دعا‌های امام سجاد (ع) به داد بشریت برسه و مُتذَکِّرِ عشقِ نهفته در وجود آدمی باشه؛ همان عشقی که می‌گوید: «خودت را نفی کن تا به اثبات برسی!»