یادداشت

        نمایشنامه به دو قسمت تقسیم شده.
بخش "بی‌کلاه" نمود خوبیه از جامعه‌ای که همه‌ی افرادش متوجه مشکل هستن اما هیچکس حاضر نیست قدمی برای حل اون مشکل برداره.
بخش "باکلاه" رو می‌شه طویل‌شده‌ی‌ چوپان دروغگو دونست. دیالوگ‌های رفت‌وبرگشتی ملال‌آور و بیخودی در این بخش میون اهالی شکل می‌گیره که ابداً چیزی به پیرنگ اضافه نمی‌کنه.
یک برداشتی که وجود داره اینه که مرد‌روی‌بالکن نقش فرد روشنفکر جامعه رو داره که برداشتی بی‌معنیه! روشنفکرها با همه‌ی ایرادهای شخصیتی‌شون، نمی‌تونن فردی باشن که نخست مردم رو مسخره می‌کنه و بعد انتظار داره حرفش رو باور کنند.