یادداشت سمی

        خوشمان می‌آید پهلوی آتش بنشینیم؟ خوشمان می‌آید.
سیر کردن در افکارمان شادمان می‌کند؟ می‌کند. یک چند وقتی. اما یک کمی که بگذرد کم کم دلمان آشوب نمی‌شود که حالا که مدتی‌ست از دنیا فاصله گرفته‌ایم، دنیا ما را جا گذاشته و راه خودش را رفته؟ برایمان سوال نمی‌شود که وقتی برگشتیم: هنوز بازی‌ایم یا نه؟
اوایل کتاب داشتم از خریدش پشیمون می‌شدم ولی به مرور بهتر شد. بیشتر شبیه جستارنویسی شد...
به نظرم کتاب دید متفاوتی از تنهایی داشت ... نویسنده مثال‌هایی از تنهایی در زندگی‌اش میزد که درون رابطه‌ای بود... حالا به هر دلیلی آن رابطه دیگر کار نمی‌کرد...
من دید خلاق و متفاوت نویسنده را به تنهایی دوست داشتم ولی تو زمینه جستارنویسی چندان کتاب برام جالب نبود... نمیدونم چرا...