یادداشت دانیال شیری

        دوست داشتم راجع به این کتاب بنویسم
با آقای "محسن رضوانی" صحبت کردم
فرمودن یه سری از نوشته‌های اینترنتی‌شون بوده
و اینقدر جدی بهشون نگاه نمیکردند
ولی نمیدونم چرا
برای من کتاب خیلی جدی بود
احساس غم و شادی رو باهم ازم دریافت میکرد
و با لهجه‌ی شیرینِ بازاری که داشت حس تازگی بهم میداد
کتابِ نازی بود
و آخرش اینطوری تموم شد:

"مارا به پدرمان "علی" ببخش"

حتما مطالعه کنید
یک ساعت‌ام وقت نمیگیره ازتون