یادداشت محمدهادی رمضان‌زاده

        ‌
محمد طلوعی یک نویسنده زبده است. ویژگی یک نویسنده‌ی زبده هم مشاهده ریزترین جزئیات و به‌کاربردنشان به عنوان خمیرمایه نوشته است. به فرم داستان مسلط است، منتهی عناصر صحنه و درونمایه‌هایش تکراری‌اند. مسافرت، بیابان، سرگردانی، یک زنِ زیبا که ناجی روایتگر مرد می‌شود و غیبش می‌زند، یک پدر یا آشنای ارتشی، ماشین‌های کلاس بالایی که شخصیت‌ها لباسشان را با رنگش سِت می‌کنند، زوج‌هایی سرگردان در بیابان و سوار بر موتور چهارچرخ، آدم‌هایی که به طرز تقریبا سورئالی مرده یا زنده مانده‌اند و...و این «تکرارنویسنده در تمامی داستان‌ها» برای مخاطب اصلا جذاب نیست! شاید بعدها از طلوعی کتاب دیگری بخوانم، ولی «هفت گنبد» نهایتا تا روایت سوم جالب می‌ماند. بعد از آن مثل خوردن هفت پرس غذای تکراری -نهایتا با دورچین‌های متنوع!- مخاطب را تا سرحد رودل می‌کشاند!