یادداشت محمد ابراهیم آبادی

        این کتاب اثر آلبر کامو نویسنده و فیلسوف برجسته است که یکی از مهمترین آثار فلسفه‌ی پوچی از آن اوست. این اثر بیشتر به‌عنوان یک رساله فلسفی شناخته می‌شود تا یک اثر ادبی و در آن کامو به مسئله بنیادین زندگی و مرگ به‌ ویژه خودکشی، می‌پردازد. 
در افسانه سیزیف کامو به تضاد میان جستجوی انسان برای معنا و سکوت بی‌پاسخ جهان اشاره می‌کند. این تناقض را او پوچی می‌نامد میل درونی انسان برای فهم جهان در برابر جهان بی‌معنا و بی‌تفاوت.
کامو اسطوره‌ی یونانی سیزف را استعاره‌ای از زندگی انسان می‌داند: سیزیف محکوم است که سنگی را تا بالای کوه بغلتاند اما سنگ هربار دوباره به پایین می‌غلتد. این عمل بی‌پایان و بی‌هدف نماد سرنوشت انسان در جهانی است که معنا ندارد.
اما نقطهٔ مهم اندیشهٔ کامو این‌جاست که می‌گوید باید سیزیف را شاد تصور کنیم. زیرا در پذیرش آگاهانه این پوچی و ادامه دادن راه نوعی آزادی و حتی سرکشی وجود دارد. زبان کتاب فشرده و فلسفی است و گاهی به شکل ادبی و شاعرانه نزدیک می‌شود. کامو از اصطلاحات فنی فلسفه کمتر استفاده می‌کند اما عمق تفکر او در سراسر متن احساس می‌شود. بخش‌هایی از کتاب به تحلیل آثار کافکا، داستایوفسکی، کی‌یرکگور و غیره می پردازد. اگر علاقه‌مند به فلسفه، اگزیستانسیالیسم یا مفاهیم بنیادین هستید، مطالعه این کتاب را شدیداً توصیه می‌کنم.