یادداشت عطیه عیاردولابی

        اصولا کتاب جنایی و معمایی همین‌طوری دو هیچ از کتاب‌های دیگه جلوتره. حالا که یه معمای خوب و سخت داشته باشه که فبها. این کتاب البته معماش سخت نبود. حداقل من مدعی این هستم که جنایتکار اکثر کتاب‌های جنایی رو بعد از خوندن نصف کتاب یا نهایتا دو سوم حدس میزنم و بقیه رو فقط براب تموم کردن داستان می‌خونم. این یکی از اونا بود که از نیمه کتاب با یه جمله ساده تو مکالمه شخصیت اصلی و یه پلیس مشخص شد.
اما نکته‌ای که باعث شد کتاب رو بپسندم استفاده جذاب نویسنده از کتاب‌های جنایی معروف در ادبیات خودشون بود. در واقع با زیرکی و با استفاده از داستان‌های شناخته شده خودش رو جلو انداخته بود و فقط کافی بود یه معمای ساده مطرح کنه تا مثل نخ تسبیح اون کتاب‌ها رو سوار خودش کنه و یه کتاب کامل بنویسه.