یادداشت سپیده آبکار

        ۱_ انگار عباس کیارستمی بعد از خواندن سقوط این شعر را گفته باشد: 
*به شوق پرواز، تجربه کردم سقوط را* 

۲- اگر کسالت گفت‌وگوهای درونی ،  تکرار  و ریتم کند روایت  همچنین ردپای سفت  فلسفه‌ در کتاب را تاب بیاورید،  زیبایی، نبوغ و  صداقت  انتهای کتاب شگفت‌زده‌تان می‌کند. 

۳-بخش عجیب ماجرا از نظر من ،این است که انسان مدرن بدون آنکه آخ بگوید لحظه‌لحظه‌های این کتاب را نفس کشیده است.