یادداشت narsis ch

                این جور خیال میکنم که آدم باید یکی و فقط یکی را توی زندگی اش داشته باشد که جلویش کم بیاورد .یکی که مشت اش را ببرد  جلو ،پیشش وا کند که سری که بر سر گردون به فخر می ساید را بیاورد، با خیال راحت بگذارد بر آستانش.نه به ذلت و خاکساری، که به مهر و فروتنی.از 'پناه' حرف نمیزنم ؛مرشد و معشوق هم.نام ندارد شاید .فقط می‌دانی کسی است،وهست.تنها کسی است که می داند تو هم گاهی کم می‌آوری.تو هم تمام می‌شوی.می‌رسی به آخر خط.و همان جا ایستاده در سکوت،منتظر تا تو دوباره برگردی به بازی.و همین خوب است همین که می‌دانی کسی هست.همین که می‌دانی،که می‌داند...