یادداشت نرجس درزاده

        باید بسط پیدا می‌کرد تا به شاهکار بدل می‌شد،چون اگر قراره درباره زخم بنویسی،باید عمیق و عمیق بنویسی،مثل کتاب پوست(ترسِ جان)از مالاپارته که سال‌های سال در ذهن می‌مونه،اما ذهن فوئنتس و دوست دارم.
به خصوص در آرتیمو کروز و پوست انداختن که در حال خوندن‌ام،کنستانسیا هم خوندنی‌ست:

ویرانه حقیقت را آشکار می‌کند چون چیزی است که بر جا می‌ماند؛ویرانه استمرار تاریخ است.

کارلوس فوئنتس