یادداشت علی شهرستانی

        حقیقتا حال نکردم.
با ادا و اطوار این‌هایی هم که می‌گویند کتاب، اگزیستانسیالیستی است و واقع گراست و زندگی را ارج می‌نهد هم مخالفم!
ما کتاب می‌خوانیم که تکانی بخوریم، کتاب می‌خوانیم که درصدی ذهنمان وسیع‌تر شود، کمی بیشتر به فکر برویم، تجربه خاصی کنیم، خودمان را جای کسی بگذاریم، اما این کتاب هیچ کدام از این‌ها را ندارد.
ترویج زندگی حیوانی و انفعال در قالب ادا اطوارهای روشنفکری‌ای چون "اهمیت زندگی" و "گریز از جنگ" و غیره، چیزی جز افسردگی و تهی‌شدن معنا از زندگی انسان در پی ندارد.
از قضا "زندگی" در مواجهه با "مرگ" و اتفاقات بزرگ است که "معنا" پیدا می‌کند، نه اینکه من از جنگ فراری‌ام و دنبال زندگی‌ام!