یادداشت مهدی لطف‌آبادی

                احسان عمادی و زهرا الوندی مدت‌ها پیش تو سری همشهری داستان نوشته‌های مشترک طنزی می‌نوشتن با عنوان «خرده روایت‌های زن و شوهری و من هر موقع این نمایشنامه رو می‌دیدم یاد اون داستان‌ها که خیلی بهم می‌چسبید می‌افتادم. اما درباره این نمایشنامه... اولش که شروع شد با روانی و روایت زیباش میخکوبم کرد... خیلی لذت بردم و پشت سر هم داشتم بدون کنترل می‌خوندم اما کم‌کم روایت برام قابل پیش‌بینی شد و حتی از انتظار من جا می‌موند... جاهایی انتظار داشتم بیشتر توی رابطه لیزا و ژیل واکاوی بشه... به هرحال موقعی که تموم شد برخلاف لذت اولیه‌ حس کردم یه نمایشنامه متوسط خوندم و اصلاً انتظارش رو نداشتم.