یادداشت مریم مهدی زاده

        به نام نامی سر ، بیان ماجرای سفر کاروان اسرا از کوفه تا شام از زاویه دید نویسنده است. همان طور که از نام کتاب پیداست، قرار است این داستان با محوریت امام حسین (ع) و سر مبارک ایشان باشد، پس به امید خواندن مطالبی درباره کاروان اسرا، شخصیت حضرت زینب و امام سجاد علیهما السلام، کتاب را نخوانید چون جز چند جمله ی کوتاه چیزی نصیبتان نمی شود. 
بنای کتاب بر ذکر حوادثی است که در ضمن سفر و در منازل مختلف اتفاق می افتد، حوادثی که برخی خارق العاده اند و خارج از عادات بشری اتفاق می افتند و با شهادت امام (ع) و سر مبارک ایشان مرتبطند.
با شخصیتی که برای راوی یعنی حارث بن وکیده در ابتدای امر ترسیم شده چندان ارتباط برقرار نکردم، این حجم از بی اطلاعی سربازی از دارالحکومه کوفه از اتفاقات آن ایام با توجه به تغییر و تحولاتی که در کوفه اتفاق افتاده بود، برایم قابل قبول نبود. هر چند که با مسلمات تاریخی موجود در منابع هم سازگاری نداشت.
در مورد منازل بین کوفه تا شام و ماجراهایی که در کتاب به آنها پرداخته شده است نیز باید بگویم، هم گزارش های غلط مورد استفاده نویسنده قرار گرفته است، هم گزارش های ضعیف، هم گزارش های معتبر.
 پس اگر خواستید کتاب را بخوانید به چشم مجموعه ای از روایت های معتبر از حرکت کاروان اسرا از کوفه تا شام و حوادث خارق العاده بعد از شهادت امام (ع) نخوانید، به دید تلاش یک نویسنده بخوانید که خواسته است در حد توانش این برهه از تاریخ را به صورت داستانی به هم پیوسته به مخاطب ارائه دهد.

پ.ن. اگر به دنبال مطالعه اثر پژوهشی در این موضوع هستید، جلد دوم کتاب تاریخ قیام و مقتل جامع سیدالشهداء به خصوص پاورقی ها و همین طور کتاب زندگانی علی بن الحسین (ع) دکتر سید جعفر شهیدی می تواند در این زمینه کمکتان کند. مقالات و کتاب های دیگری نیز البته در این زمینه موجود است.