یادداشت مریم پیروی

        اول.
این کتاب یک تجربه‌ی جدید بود؛ تجربه‌ی همزمانی خواندنش با کلاس نویسندگی واقعا لذت‌بخش بود. می‌توانستم هر تکنیک و سبکی که استاد توضیح می‌داد رو تویش پیدا کنم و کیف کنم از مهارت نویسنده.

دوم.
حرف از مهارت نویسنده شد. واقعا از لحاظ فرم و عناصر داستان چیزی کم و کسر نداشت. اینکه رمان ۳۰۰ صفحه‌ای بنویسی با ۵ فصل که هر فصلش تماما یک صحنه‌ی پیوسته است، مهارت زیادی می‌خواهد.

سوم.
محتوای کتاب را دوست داشتم اما جاهایی برایم قابل‌درک یا دوست‌داشتنی نبود. برای اینکه خودم را با داستان مرتبط کنم، از آخرین ترمی که در دانشگاه تهران هستم استفاده کردم و رفتم توی کافه‌ی دانشکده‌ی هنر نشستم، به دانشجوها نگاه کردم و به سیگار کشیدن‌شان، پوشش‌شان و هزار چیز دیگر. زمانه خیلی عوض شده است و با این کتاب فرق دارد اما دانشگاه تهران همان روح و فضا را در خود نگه داشته است.