یادداشت محمدرضا نظری امین

        {بسم الله الرحمن الرحیم}

[سقای آب و ادب]به به!چه توصیفی از این بهتر
عباس بن علی؛پسر حیدر کرار 
فردی که در کربلا چنان از لشکر دشمن را به درک فرستاد 
چنان که از سیاهه لشکر دشمن کاست.
عباس؛چه اسم دلنشینی!
عباس؛آن قد رعنا و رشید،
عباس؛که اگر پا از رکاب بیرون کشد سر انگشتانش خراش بر چهره زمین می اندازد،
عباس؛که وقتی سوار بر اسب شود،ماه باید از استر آسمان پیاده شود،
عباس؛چشمانی سیاه و درشت و کشیده و ابروانی پر و پیوسته و گیسوانی چون شبق که از دو سو فرو ریخته و چهره درخشانش را چونان شب سیاه که ماه را در بغل گیرد،قاب گرفته.
عباس؛کسی که حتی معنی اسمش در دل دشمن زلزله می اندازد.
عباس،عباس،عباس.......

《ماه اگر در روز طلوع کند از زیبایی خودش می کاهد؛این چه ماهی است که رنگ از رخ روز می زداید و با ظهورش روشنایی روز را کمرنگ می کند!؟》
ای جانم!بنازم به این توصیف و صفت ها؛به این نام و نشان ها؛به این قمر بنی هاشم؛به عباس...........