یادداشت احمد کولی وندی

        اثر در نگاه نخست برای خواننده قرن بیست و یکمی داستانی سخیف و ساده و با طنزی مبتذل و دست‌مالی شده به نظر می‌رسد، اما درست پس از اینکه کتاب را خواندید و آن را روی تاقچه گذاشتید و لخ لخ کنان کنار سماور رفتید تا چایی برای خود دم کنید اولین چیزی که به ذهن می‌رسد این است که هدایت این داستان را زمانی نوشته که نه خبری از دولت اسلامی بوده و نه خبری از جهانی سازی تفکرات اسلامی. اینجاست که خواننده تازه انگشت حيرت به دندان می‌خایید که ای دل غافل، این را که خواندم چند سطر شوخی دست چندم بود یا پیشگوئی‌های حضرت نوسترآداموس؟ خواندن این کتاب را در گام نخست به تمامی طلاب، روحانیون و متولیان فرهنگ توصيه کرده و زنهار می‌دهم که فضای تبلیغ دام عمیقی دارد به نام "خودگنده‌بینی"؛ باشد که در روز حساب، حسابمان پاک باشد.