یادداشت Soha Abed

        ۱۲ بهمن ۴۰۳ در فیدیبو:
از دوست‌داشتنی‌ترین کتاب‌هایی بود که تا الان خوندم. از ابتدا یه حس همذات‌پنداری شدید باهاش پیدا کردم، همه‌چیز ملموس بود. ما هم داخل یه ولتون درس می‌خونیم، ما هم نولان خودمون داریم، ما هم شاعرای مرده‌ای هستیم که هیچوقت جرئت پیدا نکردیم داخل یه غار دور هم جمع بشیم و به روح و احساس‌مون اجازه حیات بدیم. ماها از کیتینگ‌ها زندگی کردن رو یاد گرفتیم اما تا  احساس کردیم منافعمون در خطره، اونها رو رها کردیم؛ بی‌شرافت، مثل کمرون. نیل‌ها قربانی می‌شن و این وسط، تنها عده‌ی کمی از جاشون بلند می‌شن، روی میز می‌ایستن و فریاد می‌زنن: ای ناخدا! ناخدای من!.