یادداشت زهرا دشتی

        کتاب قابل تامل و خوب بود، روند خوبی داشت، مواردی رو طرح کرده و مثال زده و شرح داده بود که بعضا ملموس بود و اگر هم ملموس نبود، قابل تصور بود. همه چیز خوب بود تا سر فصل هشت! از اونجا اونجا به بعد نویسنده شروع کرده بود به گفتن راه حل‌هایی برای ایجاد این مدینه فاضله! راه حل های شعارگونه که خیلی ها با هر عقیده‌ای که دارند، مشابه اش رو برای عقیده خودشون می‌گن. اما اون هم مثل بقیه یه نکته بسیار کلیدی رو فراموش کرده بود: آدم‌هایی که باید این راه حل ها رو اجرایی کنند. این کمیته به زعم مترجم شورای فرهنگی، یا هر چیزی که قراره صلاحیت اعمال این اصلاحات رو داشته باشن، از کجا بیان؟ چطور صلاحیت و صداقت خود این افراد تایید بشه؟ از کجا معلوم که اینها قلبا به آنچه نویسنده گفته باور دارند؟ از کجا معلوم سودجویانی برای انحراف اصلاحات مد نظر نویسنده نباشن؟! برعکس بقیه کناب، دو فصل آخر رو به سختی خوندم و رغبتی در من ایجاد نکرد. فقط به صورت انجام وظیفه خوندم. بیش از حد فانتزی و غیرعملی بود.