یادداشت امیرحسین شریفی

        همین اول کلام باید اعتراف کنم که از پس توصیف این کتاب بی‌نظیر بر نمیام و توصیه می‌کنم در اولین فرصت این شاهکار تولستوی رو بخونید. 


۱. صفا و صمیمیت زندگی روستایی 
تو این کتاب با بیست و سه داستان کوتاه از تولستوی بزرگ سروکار دارید که موقعیت مکانی بسیاری از اون‌ها روستا هست. شخصیت‌های روستایی صفا و صمیمیت رشک برانگیزی رو به همراه دارن. به نظرم تولستوی با شخصیت پردازی‌هایی که تو داستان‌ها داشته همه ما شهری‌های مدعی رو به محکمه وجدان مون کشونده تا ببینیم هر چی از خاک فاصله گرفتیم به همون نسبت ارزش‌های انسانی رو هم از دست دادیم. 

۲. بزرگداشت کار 
یکی از مهم‌ترین موضوعاتی که در دل این داستان‌های کوتاه به چشم می‌خوره، بزرگداشت کار و تلاش هست. تولستوی به طرز شگفت انگیز میخواد به ما یادآوری کنه اگه کار و تلاش سالم و حقیقی جای خودش رو به کارهای کاذب بده، زندگی ما معنای خودش رو از دست میده. 

۳. سرنوشت جمعی 
داستان‌های این کتاب به شکلی هنرمندانه نشون میدن که سرنوشت بشر امری جمعی است و هر کس نمیتونه نسخه خودش رو در این دنیا بدون توجه به دیگران بپیچه. حتی در برخی از داستان‌های کتاب که به ظاهر به شخصیت‌های تارک دنیا سروکار داریم، روح زندگی جمعی به وضوح جریان داره. 

۴. درس اخلاق عملی 
 داستان‌های کوتاه تولستوی از جنس حکایت‌های گلستان حضرت سعدی هست. پیام‌های اخلاقی فوق‌العاده‌ای در خط به خط کتاب وجود داره که حقیقتا روی من خیلی تاثیرگذار بودن. 
من یادم نمیاد که قبل از این با خوندن کتابی چشمام تر شده باشند ولی داستان «آدمی زنده به چیست؟» این کتاب، بغضم رو ترکوند و تا آخر عمر فراموشش نمیکنم. 

۵. ساده و روان 
داستان‌های این کتاب فوق‌العاده ساده و روان هستن. اگه یه کم دقت کنید همون ابتدای داستان‌ها میتونید آخرشون رو حدس بزنید. از این جهت اصلا خبری از پیچ و تاب‌هایی که تو خیلی از داستان‌های امروزی دیده میشن، نیست. ولی این موضوع نه تنها نقطه ضعف داستان‌ها نیست بلکه تأثیرگذاری شون رو هم دو چندان کرده. ترجمه همایون صنعتی زاده کاملا شایسته این کتاب هست.