یادداشت مهردُخت

        "وانگهی، من هم تاریخ دنیا را به وجود می آورم ناپلئون! 
مرا با تعجب نگاه کرد اما من سعی میکردم بدون اینکه بگذارم حواسم پرت شود افکارم را بیان کنم :
تاریخ دنیا از مجموع سرنوشت های همه مردم تشکیل می‌شود، فقط آنهایی که فرمان هارا امضا میکنند یا آنهایی که میدانند توپها را کجا قرار بدهند و چطور خالی کنند تاریخ دنیا را بوجود نمی آورند. بنظر من سایرین، یعنی آنهایی که سر خود را پای گیوتین از دست میدهند یا آنهایی که گلوله توپها بر سرشان میریزد و به طور کلی همه مردان و زنانی که زندگی میکنند، امیدوارند و میمیرند تاریخ دنیا را بوجود می آورند"
رمان تاریخی، سیاسی و عاشقانه‌ی دزیره همواره مورد علاقه من بوده و با اینکه مدتها پیش این رمان رو به پایان رسوندم اما باز هم بخش های مورد علاقه خود رو بارها مرور کردم و از لحظات و اتفاقات شیرینی که دختر نوجوان داستان، یعنی اوژنی دزیره کلاری در زندگی خودش تجربه میکرد لذت بردم.
 گرچه کسانی که به سیاست علاقه ای ندارند ممکنه بخش هایی از داستان براشون کسالت آور باشه و از این رو خوندنش برای کسانی که درباره تاریخ فرانسه کنجکاو و مشتاق هستند خالی از لطف نیست.
اگر قصد خوندن رمان دزیره رو دارید متن پایین رو نخونید🚫

ژنرال بناپارت کسی بود که در دوراهی میان عشق و هدف، هدف خودش رو انتخاب کرد و همواره در زندگی احساسی خودش عواقب این تصمیم رو به دوش کشید و در گوشه ای از قلبش هرگز از دوست داشتن دزیره دست بر نداشت. و دزیره‌ی نوجوان که قربانی تصمیم منطقی ناپلئون شد بعد از گذشت مدتی تونست "عشق" خودش به اون رو از بین ببره.
"با تعجب گفتم: او را فراموش کرده ام؟ آیا ممکن است انسان اولین عشق خود را فراموش کند؟ من به خود ناپلئون تقریبا هیچوقت فکر نمیکنم. اما تپیدن های قلب و لحظات خوشبختی و رنجهایی را که در آن زمان کشیده ام هرگز فراموش نخواهم کرد"
ژنرال ژان باتیست ناجیِ دزیره بود. کسی که در بدترین شرایط زندگی اون، به کمکش شتافت و احساساتی آشنا رو در اون بیدار کرد. من عشق ژنرال به دزیره رو زمانی حس میکردم که اون رو "دختر جان" صدا میکرد.
و فکر میکنم که همه‌ی ما در این زندگی به یک "ژان باتیست" نیازمند هستیم تا در شرایط سخت، با گرفتن دستمون ما رو از منجلاب تاریکی بیرون بکشه و زندگی رو برامون پر از عشق و رنگ های روشن بکنه.
(((البته که این کاربر فقط از جنبه احساسی رمان سخن گفته)))