«تونی تو آدمِ خیلی بزدلی هستی، نه؟»
«فکر می‌کنم من بیشتر دنبال آرامشم.»

شاید برای جذب شدن به بعضی از کتاب‌ها لازم باشه احساساتِ مشترک با یکی از شخصیت‌هاش داشته باشی.
این‌جوری رنج‌های اون شخصیت می‌شه رنج خودت و درکِ احساساتِ عجیبش هم راحت‌تره.
من تو این کتاب «تونی» بودم. چون همیشه تو زندگیم تو یه منطقه‌ی امن موندم، نتونستم شجاع باشم. نتونستم عادی نباشم.
خیلی کارها کردم که پشیمونم، اصلا وقتی بهشون فکر می‌کنم خجالت‌زده‌ام!
همه‌ی این‌ها باعث می‌شه این کتاب رو دوست داشته باشم.

تونی روزهای جوونی رو پشت سر گذاشته و حالا تنها کاری که نسبت به اون روزها می‌تونه انجام بده مرور خاطراتشونه.
خاطرات رو برای ما تعریف می‌کنه؛ از دوران مدرسه و چند تا دوست صمیمی، از روابط نصفه و نیمه، برداشت‌های اشتباه و ماجراهای ناتموم.
با مرور این خاطرات، تازه با حسِ پشیمونی آشنا می‌شه، ولی خب دیره، نه؟

یه شخصیتی تو این داستان هست به اسمِ ورونیکا؛ که شخصیتِ نامحبوبم بود.
دقیقا مثل ایگرید که هی می‌گفت «تو هیچی نمی‌دونی جان اسنو»، ایشون هم فقط به تونی می‌گفت تو هیچی نمی‌فهمی. 
دوست دارم بدونم آدم‌هایی که به جای توضیح و کمک یا سکوت، فقط بهت یادآوری می‌کنن که اشتباه می‌کنی دقیقا چه کار مفیدی انجام می‌دن؟:/
        

          توقعی که شما از یک رمان خوب میتونید داشته باشید چیه؟ اول از همه اینکه یک داستان پر کشش داشته باشه و بتونه شما رو سرگرم کنه و در عین حال فقط محض سرگرمی نوشته نشده باشه . این اثر بی نظیر پوشکین دقیقا همون چیزیه که شما میخواید.
داستان به شدت گیرا و جذابه و تا لحظه آخر غیر قابل پیش بینی پیش میره . 
رفاقتی که سر یک مسئله کوچیک به هم میریزه و پی آمدهای زیادی داره .
پوشکین اولین رمان نویس و یا بهتر بگم اولین ادیب تاریخ ادبیات روسیه ست و طبعا آثارش ارزش خیلی زیادی داره. پوشکین در روسیه تقریبا همپای فردوسی در ایرانه و آثارش به همون میزان شاهنامه در روسیه مهمه. 
پوشکین کاملا روس ها رو میشناسه و داستان هایی که ترجمه کرده و یا اقتباس کرده ، تبدیل به یک اثر روسی شده و از این نظر خیلی مهمه. 
دوبروفسکی در کنار دختر سروان نمونه های اولیه نثر و رمان روسی یه . این آثار رو باید خوند و بارها هم باید خوند. 
من قبلا این رمان رو در قالب مجموعه آثار پوشکین که خانوم ناهید کاشی چی ترجمه کرده بودند ( که انصافا ترجمه خوبی هم بود ) خونده بودم اما دوست داشتم این اثر رو در یک قالب مستقل و با ترجمه حمیدرضا آتش برآب که مورد علاقه خودمه داشته باشم و بخونمش و الان اصلا از اینکه این کتاب رو خریدم پشیمون نیستم.
نمیدونم چرا جناب آتش برآب از مقدمه های طولانی پشیمون شدند و در این رمان در حد نیم صفحه مقدمه نوشتند. شاید خوب بود که مقدمه ای مثل مقدمه ای که بر دختر سروان نوشته بودند اینجا هم درباره این اثر می‌نوشتند ولی خب اینطوری نشده.
در آخر هم لیست ترجمه های کتاب به زبان های مختلف و عکس روی جلد کتاب ها و پوستر فیلم ها و نمایش هایی که از این اثر اقتباس شده هم آوردند که به خودی خود اثر رو با ارزشتر کردند.
در کل توصیه میکنم حتما این کتاب رو تهیه کنید و بخونید. حجم کمی داره و سهل خوانه و راحت در دو الی سه نشست و اگر تندخوان باشید حتی در یک نشست هم میشه خوند. 

پوشکین بخونید...دوبرفوسکی بخونید...مگه تموم عمر چند تا بهاره که نمیخونید؟ 
        

          تصمیم گرفتم از آگاتا کریستی بیشتر بخونم. 
شاید به‌خاطر اون بُعد کنجکاو و جست و جوگر وجودیم. شاید هم از لج تشخیص اشتباهم تا آخرین ورق‌های کتاب.  وقتی بیست صفحه به اتمام کتاب با قاطعیت می‌گفتم قاتل کیه و بعد فهمیدم صد درصد مسیر اشتباهی رفتم.
آگاتا کریستی ساده می‌نویسه. اما نمی‌شه ساده حدس زد که قاتل کیه و اینه که جذاب و یقینا حرص درآوره.
از آگاتا کریستی بیشتر می‌خونم چون نمی‌تونم بپذیرم اون فکر که من یه کارآگاه مارپلِ فطری و یه پواروی‌ بالقوه هستم فقط یه شعار لفظی بوده." خلبجیسفسحفسعح:/"
حالا جدا از این کل‌کل‌ها، یه ذره از کتاب بگم؛ 
"جری" بعد از سقوط هواپیما حسابی له و لورده می‌شه به پیشنهاد دکترش برای استراحت  همراه خواهرش "جوآنا" می‌رن به یه روستای خوش آب و هوا و آروووم تا زودتر بهبود پیدا کنه. بر خلاف تصورشون اون روستای خوش آب و هوا همچین آروم هم نبود. اون‌ها بعد از ساکن شدن یه نامه اهانت آمیز دریافت می‌کنند. و بعد متوجه می‌شن این نامه‌ها برای خیلی‌ها رفته و اون‌ها اولین دریافت کننده نیستن. تا اینکه این نامه‌ها باعث خودکشی خانم سیمینگتون میشه و همچنین قتل....
حالا قاتل کیه؟ جریان نامه‌ها چیه؟ این جری این وسط چیکاره‌س؟ الله و اعلم


        

          یکی از بهترین نمایشنامه هایی که تاکنون خوانده ام،دراین نمایشنامه با تقابل سنتی خیروشر مواجه نیستیم،قهرمانی وجود ندارد، به قول نیکلای گوگول«تنها شخصیت مثبت نمایشنامه ،خنده است».
🔻این نمایشنامه در پنج پرده ، در ژانر کمدی با استفاده از دیالوگ‌ها و کلمات مناسب، جامعه ای را به تصویر میکشد  که مخاطب را از فرط حماقت  در اشتباه، به خنده بیندازد.گوگول در کتاب بازرس، به کمدی اشتباهات می‌پردازد که هم از سمت مردم شهر و هم از سمت مقامات اتفاق می‌افتد و بازرس اشتباه گرفته شده (خلستاکف)
🔻شروع فوق العاده واثرگذار وگره افکنی دراماتیک نمایشنامه بازرس با این جمله شهردار«آقایان از شما خواستم تشریف بیاورید اینجا که خبر بدی را به اطلاعتان برسانم یک بازرس به اینجا می آید»
مقامات فاسد یک شهر کوچک روسیه به ریاست شهردار ، نسبت به اخبار مبنی بر اینکه بزودی یک بازرس ناشناس  برای تحقیق در مورد آنها به شهر آنها خواهد آمد ، به وحشت افتاده اند.مقامات که نمی‌دانند بازرس چه کسی است، سعی می‌کنند از ظاهر افرادی که به شهر وارد می‌شوند او را شناسایی کنند.
نمایشنامه در ژانر کمدی  حماقتها وحرص قدرت وپول ،کردار پست وبلاهت به روشنی با قلم پرقدرت وجذاب گوگول به همراه چاشنی کمدی به تصویر کشیده شده است
🔻 شخصیتهای نمایشنامه زن شهردار زنی میانسال با رفتاری بچگانه که تمام فکر وذکرخود را با ثروت وفخرفروشی پیوند زده است دختر شهردار هم دختری ۱۸ساله ،ظاهربین وخام که به سرعت جذب  تعریف وتمجید غیرواقعی که ازبازرس قلابی پیچیده است  میشود  ،بازرسی که دل دختر را به دست آورده واما گوشه چشمی به مادرش هم دارد.
🔻درپایان نمایشنامه که همه چیز عیان میشود و هویت خلیستاکوف برهمگان هویدا میشود شهردار  نه برای چشم بد ونگاه هیز بازرس قلابی به زن ودخترش ناراحت است و نه  نگران پولهای از کف داده است بلکه تنها ترس از اینکه اسمش آماج خنده وریشخند جماعت شود وبلاهت او خنده همه را برانگیزد.
صحنه صامت بسبار جذاب  انتهای اثر  القا کننده همان بلاتکلیفی ووحشتی است  که درابتدای نمایش شاهد آن بودیم ( درست مثل شروع نمایش که با پخش خبرورود  بازرس به شهر شهردار ومابقی شخصیتها دچار ترس و وحشتی بسبارزیاد شدند)
🔻همیشه زمین خوردن شخصیتهای کمدی برایمان خنده دار بوده(مثلِ چالی چاپلین) ولی وقتی پلیسی باتوم به دست، زمین میخورد قههقه میزدیم پلیس همیشه مظهر قدرت جوامع است طنز از  مقامات حکومتی باآن جدیت که دارند همیشه جذابیتی خاص داشته است .دراینجا هم هدف اصلی خنده حکومت ونهادهای حکومتی وصاحبان منصب است،درواقع روایتِ مشکلات کشور وفساد صاحب منصبان بازبانی طنز وشیرین
چگونه این اثر در آن زمان از توقیف و چنگال سانسور درامان مانده شاید مدیونِ همین  زبان شیرین و طنز نمایشنامه باشد چرا که تا جایی که نقل شده است شب اول نمایش تزار نیکلای اول قهقهه سرداده است.