یادداشت شقایق خانجانی

        اولین باری که این کتابو خوندم سیزده سالم بود، یادمه اون موقع درگیر فضای رعب‌آور اردوگاه با اون بزمجه‌های خطرناکش شده بودم.
استعاره‌هایی که از قبر کندن بچه‌ها بود و فضایی که بین گذشته و حال میرفت و میومد این کتاب رو برای من بیاد موندنی کرد، طوری که بعد از هجده سال تصمیم گرفتم دوباره بخونمش.
نمیگم الان هم همون تاثیرو روم گذاشت اما خوشحالم که دوباره خوندمش و مطمئنم که در آینده این کتابو حتما میدم به ملیکا و نیکان تا بخوننش.