یادداشت عباس احمدی

        صد خاطره کوتاه درباره ابوترابی است. از مجموع خاطرات، به دست می‌آید که منش ابوترابی در اردوگاه اسرا در عراق، چنین بوده: سکوتی از صد فریاد مؤثرتر و صلح و آرامشی هدفمند که نهایتش پیروزی است. 

ابوترابی با «رفتار»ش اسیران را آموزش می‌داد و کنار آن، با «گفتار» تفسیر قرآن و نهج‌البلاغه می‌گفت. رییس فدراسیون فوتبال زندان بود! برای حفظ روحیه اسیران، مسابقات فوتبال راه می‌انداخت.

بلد بود چگونه اراده‌اش را تقویت کند. عادتش بود جز روزهای حرام، همه سال را روزه می‌گرفت. پابرهنه راه می‌رفت تا کف پایش برای تازیانه‌های بعثی‌ها مقاوم باشند. از شکنجه که برمی‌گشت، پیراهن خونی‌اش را درمی‌آورد و می‌ایستاد به نماز: «الله اکبر». 

بعد از اینکه نماینده مجلس شد، شیوه زندگی‌اش عوض نشد. او بر اثر تصادف جاده‌ای درگذشت و در حرم امام رضا علیه السلام دفن شد.