یادداشت mahsa bgbn

        نوشته‌های بختیار علی همیشه منو له می‌کنه. به طرز اعجاب‌انگیزی هم از آنچه می‌نویسه منزجرم هم مجذوب سحری‌م که در اتمسفر کتاباش نهفته. تا دقیقه‌‌های پایانی کتاب، از فرط انزجار چیزی در اعماق سینه‌ام یا شاید هم ته گلوم مدام چنگ می‌کشید و ریش ریشم می‌کرد و شاید بیست دقیقه‌ی پایانی بود که جادو شدم و احساس کردم بله وقتش رسید <منو گرفت> و باریدم. نمی‌دونم دقیقا چی می‌شنیدم اما جایی در من این کلمات اثر می‌گذاشت و به اشک بدل میشد. اعجاز ادبیات کورد سه‌باره میخکوبم کرد.